Aujourd’hui, excursion
au sommet d’une colline, au-dessus de la couche de pollution stagnant sur
Katmandou, vers Rato Gumba, le « monastère rouge ».
Hodiaŭ, ekskurso ĝis
la supro de monteto, super la poluo-tavolo ŝvebanta sur Katmanduo, al Rato
Gumba, la « ruĝa monaĥejo ».
Extérieurement, le
bâtiment n’a pas beaucoup d’attrait, mais une fois passé le grand portail
d’entrée, nous sommes tout de suite émerveillés par les grandes fresques
polychromes qui couvrent tous les murs et les plafonds.
De ekstere, la konstruaĵo
ne multe allogas, sed enirante tra la pordego, ni tuj estis mirigitaj de la
grandaj multkoloraj freskoj kovrantaj ĉiujn murojn kaj plafonojn.
Première rencontre :
Nous sommes
accueillis par un bonze au visage amène qui nous explique que le monastère est
dédié en partie à la transmission de l’art pictural traditionnel. Lui-même est
enseignant et a peint les fresques du temple dont il nous ouvre les portes,
nous permettant même de photographier à l’intérieur, ce qui nous a été
jusqu’ici interdit.
Unua renkontiĝo :
Tie akceptis nin afabla
bonzo, kiu klarigis, ke tiu monaĥejo estas parte dediĉita al transdono de
tradicia pentrarto. Li mem tion instruas, kaj li pentris la freskojn de la
templo, kies pordojn li malfermis al ni, eĉ permesante ke ni fotu interne, kion
ni ne rajtis ĝis nun.
Il nous invite
ensuite à boire un thé dans sa petite cellule, nous offrant aussi biscuits et
bananes. Ce n’est pas courant de prendre le thé chez un bonze ! Il nous a
volontiers parlé de lui et du bouddhisme, et nous a même photographiés avec son
portable afin de garder un souvenir de notre visite…
Li poste invitis nin
al te-trinkado en sia ĉeleto, donacante ankaŭ kuketojn kaj bananojn. Ne kutime
oni trinkas teon ĉe bonzo ! Li bonvole parolis pri li kaj budaanismo, kaj
eĉ pertelefone fotis nin por konservi suveniron de nia vizito…
Le monastère abrite
une soixantaine de bonzes, hommes et femmes, et une quarantaine de jeunes dont
beaucoup d’orphelins du tremblement de terre de 2015.
La monaĥejo enloĝas
sesdekon da gebonzoj, kaj kvardekon da gejunuloj, el kiuj multajn orfojn pro la
seismo de 2015.
😉 Deuxième rencontre :
Au moment de notre
départ, Narendra demande où sont les toilettes. Le moine lui indique une porte
à gauche du bâtiment. Bientôt, Rajani prend la même direction, suivie de
Christiane et de Luc, car la route du retour va être longue… En descendant
l’escalier, Christiane dit à Luc « on dirait un bruit d’eau, j’espère
qu’on ne va pas se retrouver au milieu de moines en train de se
doucher ! ». Mais en effet, arrivés en bas, une série de portes
s’ouvre sur des douches, et à l’une d’entre elles, fermée, pend une serviette.
Mais ouf ! ensuite ce sont bien des toilettes. Soudain, le bruit de la
douche s’arrête et on entend un homme chantonner. Christiane se précipite alors
hors des toilettes pour grimper vers l’extérieur. Elle a simplement craint de
tomber nez à nez avec un bonze en tenue d’Adam ! Après réflexion, en
effet, le monastère étant mixte, en suivant Narendra sur la gauche de la cour,
Rajani et Christiane se sont bien rendues du côté « hommes » du
bâtiment. En sortant, il sera évident que toutes les femmes bonzes se tenaient
à droite du monastère. Hélas, la deuxième rencontre n’a pas eu lieu !
😉 Dua renkontiĝo :
Antaŭ ol foriri,
Narendra demandis, kie troviĝas necesejo.
La monaĥo montris pordon, maldekstre de la konstruaĵo. Poste, Raĝani sekvis
lin, kaj ankaŭ Kristjani kaj Luko, ĉar longos la veturado hejmen…
Malsuprenirante la ŝtuparon, Kristjani diris al Luko : « ŝajne ni
aŭdas akvobruon. Espereble ni ne retroviĝos meze de duŝiĝantaj
monaĥoj ! ». Kaj alvenante suben, ni vidis vicon da pordoj malfermiĝantaj
al duŝejoj, kaj al unu el ili, fermita, pendas tualettuko. Sed uf ! poste
ja estas necesejoj. Subite, la duŝobruo ĉesis, kaj ni aŭdis kantetantan viron.
Tiam Kristiani sagis el la necesejo por suprengrimpi eksteren. Ŝin fakte
timigis renkontiĝo kun monaĥo en Adama vesto ! Post pripensado, ĉar temas
pri gea monaĥejo, sekvante Narendra-n korto-maldekstren, Raĝani kaj Kristjani ja
kompreneble eniris la « viran » flankon de la konstruaĵo. Kiam ni eliris,
evidentiĝis, ke la bonzinoj troviĝas en la dekstra parto de la monaĥejo. Ve, la
dua renkontiĝo ne okazis !
Blague à part, cette
visite inattendue nous a tous enchantés et s’est terminée, avec les jeunes
bonzes plutôt espiègles, par une série de photos.
Konklude, tiu
neatendita okazintaĵo ravis nin, kaj ĝi finiĝis kun la petolemaj junaj bonzoj,
kiujn ni fotadis.
