Nepalo2076: Deux jours à Bandipur / Du tagojn en Bandipur.

Bien que de seulement 150 kilomètres, le trajet en taxi de Katmandou jusqu’au village de Bandipur durera 5 heures de slalom en longeant les gorges d’une rivière à travers la montagne, évitant les trous dans la chaussée, frôlant d’innombrables motos et… quelques vaches, dans la poussière et les gaz d’échappement des bus et camions surchargés. Ici, on fait fi des lignes continues. Et si on klaxonne joyeusement avant de doubler sans aucune visibilité, c’est seulement pour prévenir Shiva afin qu’il nous protège ! Cars et camions s’arrêtent n’importe où. Partout une vie colorée défile le long de la route, on travaille, on regarde accroupi passer les voitures, on se lave à la pompe, mais surtout on vend, bonbons, poissons séchés, chips, sodas, bananes, souvent dans des lieux improbables et dans une enfilade de petites cabanes suspendues au bord du gouffre. Enfin, tout en haut des lacets au milieu des rizières en terrasses, nous arrivons à destination.

Kvankam nur 150 kilometrojn longa, la pertaksia veturado de Katmanduo ĝis la vilaĝo Bandipur daŭros 5 horojn da zigzagado laŭ rivera ravino tra la montaro, evitante surŝoseajn truojn, preskaŭ tuŝante la multnombrajn motorciklojn kaj… kelkajn bovinojn, en polvo kaj motorfumoj de troŝarĝitaj busoj kaj kamionoj. Ĉi-tie, oni prifajfas la seninterompajn vojliniojn. Kaj se oni gaje hupadas antaŭ ol senvidebleco transveturi iun, tio estas nur por sciigi al Ŝivao, ke onin li protektu ! Busoj kaj kamionoj haltas ie ajn. Ĉie laŭvoje vidiĝas kolorplena vivo, iuj laboras, iuj kaŭrante spektas la trafikon, iuj lavas sin sub pumpilo, sed ĉefe oni vendas, bombonojn, sekigitajn fiŝaĵojn, ĉipsojn, sodakvojn, bananojn, ofte el nesupozeblaj lokoj kaj el longaj vicoj de aĉaj kabanetoj pendantaj super ravinoj. Finfine, supre de serpentumanta vojo tra terasaj rizejoj, ni atingis nian celon.

Brochettes de poisson séché / Stangetoj de sekigita fiŝaĵo.

Bandipur est un gros village newar* situé à 1000 mètres d’altitude au-dessus de la vallée de Pokhara et face à la chaîne de l’Annapurna. La vie y est restée agricole, bien que le tourisme s’y développe très rapidement, grâce à des aides gouvernementales et européennes.

Séchage du maïs / Sekigado de maizo.

Séchage de plantes dur les toits / Surtegmenta sekigado de plantoj.

Bandipur estas granda nevara* vilaĝo situanta je 1000 metroj super la valo de Pokhara, fronte al la montoĉeno de Anapurno. Tie la vivo plu estas agrikultura, kvankam turismo rapide disvolviĝas, dank’ al registara kaj eŭropa helpoj.

Le village étant piétonnier, l’atmosphère y est paisible, surtout si on compare avec Katmandou. Ainsi, une bonne partie de l’activité se concentre à l’entrée du village : arrivée et départ des bus scolaires dès 6 heures du matin, livraisons diverses relayées par les porteurs, débarquements et embarquements des cars de touristes… Tout cela dans un joyeux concert de klaxons qui couvre le chant du coq !

Tri sélectif ! / Apartigo de rubaĵoj !

Un village encore plein de jeunesse.

Vilaĝo ankoraŭ junuloplena.

Une école catholique en plein pays hindou : Vertu et Sagesse !

Katolika lernejo kore de hindua lando : Virteco kaj Saĝeco !

Namaste !

Ĉar la vilaĝo estas nur piedvoja, la etoso estas kvieta, precipe kompare al Katmanduo. Tiel, granda parto de la aktiveco koncentriĝas je la vilaĝa enirejo : alvenoj kaj foriroj de lernejaj busoj ekde la 6^a matene, diversaj liveradoj transdonitaj al portistoj, elbusigadoj kaj enbusigadoj de turistoj… Ĉio ĉi en ĝoja koncerto de hupadoj, kiuj kovras la kokerikojn !

Préparation des "momos" / Preparado de "momooj".

Visite d'une ferme de vers à soie / Vizito de silkoraŭpa bredejo.

Rajani et Narendra / Raĝani kaj Narendra.

L'ancienne fontaine du village / Malnova fonto de la vilaĝo.

Pendant tout le séjour, nous aurons la chance de profiter du soleil et d’un ciel parfaitement dégagé sur les sommets de l’Annapurna, ainsi que d’un magnifique coucher de soleil rosissant face à nous les cimes enneigées. C’est pourquoi, Rajani et moi sommes allés grimper les près de 2000 marches jusqu’au temple de Durga pour remercier la déesse. On ne sait jamais, au cas où l’on reviendrait…

La chaîne de l'Annapurna de la terrasse de l'hôtel.

Montĉeno de Anapurno de la hotela teraso.

Christiane, Luc, Rajani, Narendra.

Dum nia tuta restado, ni bonŝance profitis de la suno kaj de sennuba ĉielo super la pintoj de Anapurno, kaj ankaŭ de belega sunsubiro rozkoloranta la neĝkovritajn kulminojn. Tial, Raĝani kaj mi suprengrimpis ĉirkaŭ 2000 ŝtupojn ĝis la templo de Durgo por danki al la diino. Kiu scias ? Eble ni iam revenos…